سروش هشترود

از جست‌وجوی کیفیّت تا دغدغه امنیّت؛تراژدی سیر قهقرا✍ حمزه علی نصیری| صدای معلم | ۱۴۰۱/۱۲/۱۳از مدرسه سوزی در دهه‌های اول ۱۳۰۰ به مدرسه سازی در دهه‌های سی تا شصت رسیده بودیم. در نیمه دوم ۱۳۰۰ بزرگترین دغدغه‌ی‌مان پوشش تحصیلی هرچه بیشتر و برقراری عدالت آموزشی بود. در همان دوران به این باور رسیده بودیم که همه چیز درست و سرِ جای خود است و تمام مؤلفه‌های لازم برای آموزش ایده‌آل فراهم‌اند و فقط خواستار بهره‌وری حداکثری از شرایط موجود بودیم. همه به کیفیّت آموزشی می‌اندیشیدند. در تمام محافل آموزشی و پژوهشی و مشورتی، سخن از کیفیّت آموزشی بود. عنوان اکثر پایان‌نامه‌های دانشجو‌معلمان و طرح‌های پژوهشی مرتبط با تعلیم و تربیت، به واژه کیفیّت مزیّن بود. تا جایی که مدیرکل وقت آموزش و پرورش استان در جلسه‌ای در جمع معاونین و اساتید علوم تربیتی به مزاح گفته بود؛ "بعد از این هر کس در مورد کیفیّت بنویسد، با من طرف است"!تا اینکه سر و کله‌ی مدیران کمیّت‌گرا پیدا شد و پدیده‌ی درصد قبولی وارد بورس و بازار کالای آموزش گردید. رقابت بین مدیران مناطق و نواحی آموزش و پرورش بر سر بالا بردن ستون‌های نمودار درصد قبولی، بالا گرفت و همین یک مورد کذایی ملاک محبوبیت و مقبولیت در نزد مسئولان مافوق واقع گردید و به عنوان یکی از مؤلفه‌های احراز صلاحیت برای ارتقاء سازمانی شناخته شد.در چنین اوضاعی هر کسی مهارت بالاتری در آمارسازی و شهامت بیشتری در تولید و ارائه آمار و ارقام دروغین داشت، برنده بود.هرگز یادم نمی‌رود که در یکی از شهرستان‌ها مسئول امورتربیتی در مواقع ارائه بیلان کاری به مسئولین استانی، اعداد و ارقام عجیب و غریبی را در متن گزارشات خود می‌گنجاند که نه وسع آن شهرستان گنجایش آن اعداد ارقام را داشت و نه در با سروش هشترود...

سروش هشترود...

شاهکار هیئت تخریبروز چهارشنبه مورخه ۱۴۰۱/۱۲/۰۳ در روستای قلعه‌نو املاک از توابع این شهرستان پاکدشت، تصمیم هیئت تخریب، خرابی‌هایی به بار آورد که قابل قیاس با خرابی‌های زلزله‌ ۸ ریشتری هست.سوله‌ها و بناهایی که خراب شدند، تماماً لب جاده بودند و مراحل ساخت و تکوین و تکمیل خود را در مقابل دیدگان مسئولان و ناظران شهرستان و استان سپری کرده بودند و عمدتاً بیش از دو سالقدمت داشتند و حتی یک خانه باغ، قدمتی تقریباً ده ساله داشت.با این تخریب‌ها، صدها کارگر در آستانه عید نوروز از کار بیکار شدند. صدها میلیارد تومان به مردم و مملکت خسارت وارد شد. هزاران تُن مصالح ساختمانی تبدیل به نخاله شد.باید توجه داشت که هر چند آن خانه‌ها و سوله‌های فروریخته و تأسیسات فروپاشیده اسماً به نام حسن و حسین و قاسم و کاظم و کامبیز و فیروز است، اما بخشی از دارایی‌های این ملک و مملکت است.آهن و فولاد و سیمان و گچ و رس و ماسه‌ای که هر سازه‌ای را پدید می‌آورند، در واقع جزئی از خزانه‌ی دارایی‌های این کشورند که تبدیل به احسن شده‌اند.قطعاً تنها دلیل تبدیل این همه ثروت به تل‌هایی از نخاله، اجرای قانون است. اما قانون که علی‌القاعده باید حامی و پشتیبان نظم و امنیت باشد، زمانی سازنده و ارزشمند است که به موقع و درست اجرا شود.اجرای نابهنگام و نابجای قانون، عین بی‌قانونی‌ و بی حرمتی به قانون و افراط و اسراف در مصرف قانون است و کاملاً خلاف نظم و امنیت و انسانیت.ای‌کاش هیئت‌های اجرایی در هر زمینه و زمانی، ذیل مواد قانونی که کاملاً آرمانگرایانه و بدور از واقعیت‌های متکثر تدوین و تصویب می‌شوند، در صحنه اجرا و عمل، تعدادی تبصره‌ و قید اخلاقی و وجدانی و انسانی هم به آن اضافه کنند.گویند در صحنه‌ی تخریب آن روز که اعضای محترم هیئت ت سروش هشترود...

نیمی از سواری فولکس در مشت؛در به در دنبال مشتی گوجه سبز!(روایتی از زوال ارزش پول ملی)✍ حمزه علی نصیری | بهار ۱۴۰۱ سروش هشترود...